به صد غبار درین دشت مبتلا شده ام

به دامن که زنم دست از او جدا شده ام

جنون به هر بن مویم خروش دیگر داشت

چه سرمه زد به خیالم که بی صدا شده ام

هنور ناله نی ام تا رسم به گوش کسی

به صد تلاش نفس آه نارسا شده ام

قفس به درد که از چاک دل گشود آغوش

اگر ندید که بی بال و پر رها شده ام

خضر ز گرد پراکنده چشم می پوشد

چه گمرهی ست که من ننگ رهنما شده ام

شرار سنگ به این شور فتنه پردازی

نبودم این همه کامروز خودنما شده ام

چو صبح با عرق شبنم اختیارم نیست

ز خنده منفعلم محرم حیا شده ام

به معنی آن همه محتاج نیستم لیکن

ز قدردانی ناز غنی گدا شده ام

ز اتفاق تماشای این بهار مپرس

نگاه عبرتم و با گل آشنا شده ام

چو موی ریخته پا مال خار و خس تاکی

ز زندگی خجلم از سر که وا شده ام

به هستی ام غم بست و گشاد دل خون کرد

ستمکش نفسم بند این قفا شده ام

مباش منکر بی دست و پایی ام بیدل

که رفته رفته درین دشت نقش پا شده ام